Börnin okkar

Því miður sjáum við fleiri og fleiri dæmi um illa meðferð á börnum á opinberum uppeldisstofnunum, sem rekin voru á vegum hins opinbera á árum áður. Það góða við þessar fréttir, ef svo má segja, er að verið er að opna umræðu um hið falda í þjóðfélaginu, sem svo sannanlega þarfnast umræðu. Hver ber ábyrgð í þessum málum? E.t.v. allir þeir sem lokuðu augunum fyrir hinu augljósa?

 Hvað með öll börnin sem voru send í sveit á einkaheimili? Hvernig voru þessi heimili? Sum góð, auðvitað, en önnur afar slæm. Fyrir mörgum árum átti ég samtal við geðlækni ef erlendu bergi brotnu, sem ég kynntist í gengum Stígamót. Hún hafði eitt sinn á orði, að furðulegt væri hve íslenskir foreldrar væru með eindæmum kærulausir varðandi þau sveitaheimili, sem þau sendu börn sín til sumardvalar, enda þekkti hún mörg ljót dæmi.

 Hvað var þetta (og e.t.v. er) með íslendinga? Var bara með öllu fullkomið að heimilið eða stofnunin væri utan þéttbýlis til að fullkomlega væri hægt að loka augunum og slaka á?