Því miður sjáum við fleiri og fleiri dæmi um illa meðferð á börnum á opinberum uppeldisstofnunum, sem rekin voru á vegum hins opinbera á árum áður. Það góða við þessar fréttir, ef svo má segja, er að verið er að opna umræðu um hið falda í þjóðfélaginu, sem svo sannanlega þarfnast umræðu. Hver ber ábyrgð í þessum málum? E.t.v. allir þeir sem lokuðu augunum fyrir hinu augljósa?

 Hvað með öll börnin sem voru send í sveit á einkaheimili? Hvernig voru þessi heimili? Sum góð, auðvitað, en önnur afar slæm. Fyrir mörgum árum átti ég samtal við geðlækni ef erlendu bergi brotnu, sem ég kynntist í gengum Stígamót. Hún hafði eitt sinn á orði, að furðulegt væri hve íslenskir foreldrar væru með eindæmum kærulausir varðandi þau sveitaheimili, sem þau sendu börn sín til sumardvalar, enda þekkti hún mörg ljót dæmi.

 Hvað var þetta (og e.t.v. er) með íslendinga? Var bara með öllu fullkomið að heimilið eða stofnunin væri utan þéttbýlis til að fullkomlega væri hægt að loka augunum og slaka á?

Í dag birtist eftir mig grein í Fréttablaðinu (á bls. 24), en tilefni hennar var furðulegt og óviðurkvæmilegt orðaval í frétt um karl sem úrskurðaður hafði verið í gæsluvarðhald vegna barnakláms og þess að hann hafði sýnt vilja í verki til að hafa kynferðismök við 13 ára barn. Orðalagið sem um ræðir, í frétt blaðsins 9. febrúar var: „... myndskeið er sýndi barn hafa samfarir við fullorðinn mann ....”.

Nú hefur mér verið bent á, að orðalagið er tekið beint upp úr úrskurði Héraðsdóms Reykjavíkur (sjá www.haestirettur.is, málsnr. 75/2007). Þar sést að verið er að fjalla um skýrslutöku hjá lögreglu  5. febrúar, í þessum kafla úrskurðarins, en þar segir orðrétt: "þá sagði hann aðspurður um myndskeið er sýni barn hafa samfarir við fullorðinn mann að hann geti ekki mótmælt ...." Nú er spurn, er það lögreglan sem notar svona orðalag?

Eins og kunnugt er, eru orð tjáning hugsunar þess sem talar.